Komische, trieste gevoelens en ervaringen in vrolijke kleuren verf, stillevens in grappig perspectief. Kunstlijn op atelierbezoek bij deelnemer Lotte Keijzer in Onder de Toren, voormalig KPN gebouw in de Waardepolder Haarlem.

Lotte, geboren op Texel, een eiland vol interessante verhalen, is werkzaam geweest als prop-master in de filmindustrie en freelance grafisch vormgever, … vertelt nu haar eigen verhaal als ‘full-time artist’.

Sinds 2017 woont Lotte met haar gezin in Haarlem. Haar man, Saša Bogojev is curator en schrijft voor kunstbladen, zoals Juxtapoz Magazine. “Mijn man is een succesvolle curator, ik ontmoet heel veel kunstenaars en galeriehouders door hem. Hij krijgt vaak de vraag hoe kan iemand bekend worden en dan zegt hij als ik daar een formule voor had dan had ik mijn vrouw al een beroemd kunstenares laten worden. Maar toch, ik wil niet dat hij mij op de rit zet, dit is mijn feministische kant, ik moet het zelf kunnen.”

In haar atelier. “Door de Kunstlijn heb ik mijn atelier opgeruimd, werk opgehangen, en er zijn werken verkocht.” Lotte houdt van de jaren tachtig, van gekke felle kleuren bij elkaar. Zij heeft een serie over Nederlands eten gemaakt, boerenkool, erwtensoep, haring, patat, … allemaal verkocht. “Ik ben helemaal niet zo’n trotse Nederlander, maar ik vindt het wel heel grappig dat het zo typisch is, mensen herkennen zich erin. Vaak zijn mijn schilderijen gevoelens of ervaringen die ik heb gehad.”

Bij elk schilderij in het atelier vertelt Lotte haar verhaal. Het werk gaat over gelaagdheid, ‘aanraking’ op verschillende manieren uitleggen. Over alcohol, je zelf erin verliezen. Over toe zijn aan de zomer. Over stil staan, het gevoel dat je niet verder komt en toch is er ontwikkeling gaande. Over ’Loosing your shit’, het niet meer in de hand hebben, roze drolletjes verliezen. Over het gevoel van losgaan, vriendenavondjes, teveel wijn, stillevens zonder perspectief. Over natuur, dier en mens, die niet voor zichzelf kan op komen, bomen hakken met een bijl gemaakt van het zelfde hout. Over vrouwelijkheid, de maan. Over sensualiteit, een vrouw met kikker hoofd weet wat ze wil, speelt het spelletje. Over dat het einde een nieuw begin kan zijn en visa versa, verbeeld in een afgehakte voet met één teen in het water. Over rouw ervaren, golven van verdriet. Over een persoon die er niet meer is, een tekst bubbel is geworden. Over iemand missen.

“Tijdens de Kunstlijn heb ik veel over mijn werk verteld. Eerst laat ik de bezoeker zelf kijken en als mensen meer willen weten, vertel ik wat het werk voor mij betekent. Reacties op mijn werk vindt ik grappig, bijzonder, sommige mensen zeggen wat vrolijk en anderen zeggen, ik vindt het creepy, het is alsof ik naar een hele nare situatie kijk gekleurd in roze. Maar dat kan wel kloppen, niet al mijn werk is positief. Soms denk ik als ik nu ga vertellen wat mijn idee was dan is het niet meer leuk, iemand heeft zelf zijn eigen betekenis aan het werk gegeven, dan hou ik mijn mond, het werk krijgt straks een andere plek, een nieuw verhaal.”

Je hebt zo’n eigen stijl. Hoe is dat ontstaan? “Door het grafisch vormgeven op de computer was ik al van de strakke lijnen. Ik begon te tekenen met pen en potlood toen mijn zoon net geboren was, ik had dat toen nodig om met de hand te gaan tekenen, en ik maakte zwart-wit tekeningetjes, strak en figuratief.” Lotte laat een aantal schetsboeken zien. “Daarna ben ik op papier met acrylverf en acrylpennen gaan werken, heel strak, net alsof het geprint is, dat was de kunst. En het heeft iets therapeutisch, zo geconcentreerd bezig zijn, ik ben zelf een heel chaotisch persoon. Vervolgens van klein werk naar groter werk op houten panelen. De keuze voor houten panelen was om zo strak mogelijk te verven.” Sinds kort is Lotte overgestapt op canvas en wil juist meer structuur in haar werk, begint dat imperfecte steeds meer te waarderen.

Wat is kunst voor jou? “Ik vind kunst heel breed, heel persoonlijk voor iedereen, wat iemand er aan beleeft. Ik weet nog 20 jaar geleden, toen ik mijn opleiding grafische vormgeving deed gingen we naar het Stedelijk museum, en ik had nog nooit op die manier kunst gezien, wat ik daar zag was Tracy Emin, en die had een tentje met daarin alle namen van mannen waarmee zij seks had gehad geborduurd, niet dat ik zo iets wilds of breeds wilde als zij heeft gedaan, maar ik dacht wel van oh dit is er ook allemaal, het is eigenlijk heel veel. Ik heb bijvoorbeeld een illustratie voor New Scientist magazine gemaakt, dat kan nog steeds kunst zijn, want ze hebben mij gevraagd om mijn kunst toe te passen bij een verhaal. Mijn eerdere werk, logo’s ontwerpen etc… dat vind ik geen kunst, dat waren grafische opdrachten, niks met mijzelf te maken.”

“Ik heb een tijd lang moeite gehad om mij kunstenaar te noemen. Ik vind het woord ‘artist’ veel zachter en mooier, dan kunstenaar, kunst en naar woord, maar dat is nou eenmaal wat ik doe full-time. Aan het woord kunstenaar zitten veel cliché’s verbonden en dat ben ik niet, toch kan ik in een workflow zitten en in eens heel veel ideeën hebben en dan een periode niet, heel verschillend, inspiratie kan van alles zijn. Mooi hoe mijn kind denkt en hoe vrij kinderen denken, en dat kunstenaars ook nog even een beetje kind mogen zijn, je fantasie op de loop mogen laten gaan.”

. . .

Uitgelicht: Atelierbezoeken “Wat betekent kunst voor jou?” Deze vraag stelt Larissa Neslo (zelf ook kunstenaar) aan kunstenaars in hun ateliers. Een ontdekkingstocht naar de kunst. Op Instagram en Facebook Kunstlijn Haarlem zijn deze atelierbezoeken te zien en te volgen.

Tekst en foto’s: Larissa Neslo