In de Dorpskerk in Santpoort is dit jaar een bijzondere expositie te zien tijdens de Kunstlijn 2014.
Teja Galjaard heeft een uniek project gemaakt. Zij exposeert in pasteltekeningen portretten van achttien “troostmeisjes”, Indonesische vrouwen die in de 2de wereldoorlog door de Japanners tot prostitutie werden gedwongen. Teja gebruikt daarvoor de indringende foto’s van Jan Banning. Tussen 2007 en 2009 reisden fotograaf Jan Banning en antropologe Hilde Jansen door Indonesië om de inmiddels oude “troostmeisjes” te intervieuwen en te portretteren. Teja Galjaard heeft met grote zorgvuldigheid hun gezichten getekend en afgetast.
De lijsten zijn bekleed met Indonesische batik. Verspreid over de ruimte worden de achttien batik jasjes van de vrouwen tentoongesteld. Bij ieder portret komt de naam in staaldraad en daaronder de tekst met hun levensverhaal.
Siemen Dijkstra toont kleurenhoutsneden in flink formaat van landschappen, sterk geïnspireerd door het Groningse en Drentse rurale land. Evenals de Scandinavische schilders van de 19de en begon 20ste eeuw zoekt Dijkstra naar de ziel van het landschap. Hij houdt zich bezig met het archiveren van deze beelden voordat dit oorspronkelijke land verdwenen is. De houtsneden zijn zeer kunstig en gedetailleerd gemaakt.
Elysia Verhoeven is keramiste van natuurlijke, grafische vormen. Zij werkt zeer oorspronkelijk en intuïtief. Haar keramische werk heeft een volstrekt eigen vorm en originele bewerking.
Zij maakt o.a. “grafiek-keramiek”: een symbiose van de houtsneden van Siemen met de keramiek. Het laat tevens de veelzijdigheid van de keramiste zien op haar vakgebied.





![“Heehee hoojooojooo hee hee wooooooh heeej heej hee hee!!… Het gebeurt weer in m’n kop vandaag!”
Zo ongeveer begint de openingstrack van het album ‘Mompelingen’ van Elektrik Hannes, dat in 1995 werd uitgebracht ter ere van zijn vijftigste verjaardag. De kreten gaan over in een langzame blues – met improvisaties op de elektrische gitaar zoals enkel Hannes Kuiper dat kon. Hannes Kuiper – begenadigd Haarlems beeldend kunstenaar en muzikant – overleed zaterdag op 79-jarige leeftijd.
Wie een schilderij van Hannes Kuiper aanschouwt zal de stijl in een verder leven steevast blijven herkennen. Je zou hem kunnen indelen bij de naïeven of zijn stijl met enige fantasie post-CoBrA kunnen noemen. Eigenlijk valt Hannes Kuiper als kunstenaar niet in één vakje te plaatsen. Heldere kleuren, vrolijke taferelen vol zon en wolken, lieflijke dieren en zachtmoedige mensfiguren bevolken zijn vooral in olieverf uitgevoerde schilderijen. Daarnaast zijn er de ruimtelijke objecten, zoals de vogels bij het Wilsonsplein en het typische Hannes-object bij treinstation Haarlem-Spaarnwoude. Zijn manier van schilderen is tijdloos en niet per definitie gebonden aan de Spaarnestad. Het is vooral de vrije expressie die Hannes in alles wat hij deed tot op het laatst wist vol te houden, in zijn kunst, zijn gedichten en zijn muziek.…
[Lees verder op www.kunstlijnhaarlem.nl]
Door Paul Lips/Kunstlijn](https://kunstlijn.org/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)

