Déjà Vu – 57 ateliergesprekken
Vrijdag 2, zaterdag 3, zondag 4 november 2012
Lichtfabriek, Energiehuis
Portretten van ateliers in Haarlem en omstreken in 1988 en 1989.
Eind jaren tachtig. Haarlem barst tot in al zijn uithoeken van het beeldend kunstenaarstalent. Journalist Ko van Leeuwen en fotograaf Poppe de Boer verkennen anderhalf jaar lang de grenzen van hun werkruimtes.
Het atelier wordt de naam van een serie van 57 gesprekken en foto’s die in 1988 en 1989 elke zaterdag in het Haarlems Dagblad verschijnt.
Kunstenaars geven een blik in de intimiteit van het ontstaan van hun werk en daarmee in hun eigen ziel. In lege fabrieken, in oude tochtige schoolgebouwen, in loodsen, schuren, hallen, op een verdieping in hun eigen huis.
Sommigen zijn dan nog jong en aanstormend, anderen al arrivé en gelauwerd. Schilders, tekenaars, beeldhouwers, etsers. Hun atelier ademt hun werk en karakter en omgekeerd. Chaos en ordening wisselen elkaar af. Het gaat over licht, over eenzaamheid, over manieren van werken, over muziek die erbij gedraaid wordt of juist de stilte als voorwaarde voor het scheppingsproces.
Het is een tijdsbeeld. Soms een bar tijdsbeeld. De BKR wordt afgeschaft, ze houden zich in leven door les te geven, koesteren tegelijk hun onafhankelijkheid.
Het destijds aangekondigde verzamelboek en expositie zijn er nooit gekomen. De Lichtfabriek toont nu in de Kunstlijn 2012 de foto’s en de teksten.
Een blik van herkenning voor velen, weemoed over wat en wie niet meer is.
Déjà vu.


![“Heehee hoojooojooo hee hee wooooooh heeej heej hee hee!!… Het gebeurt weer in m’n kop vandaag!”
Zo ongeveer begint de openingstrack van het album ‘Mompelingen’ van Elektrik Hannes, dat in 1995 werd uitgebracht ter ere van zijn vijftigste verjaardag. De kreten gaan over in een langzame blues – met improvisaties op de elektrische gitaar zoals enkel Hannes Kuiper dat kon. Hannes Kuiper – begenadigd Haarlems beeldend kunstenaar en muzikant – overleed zaterdag op 79-jarige leeftijd.
Wie een schilderij van Hannes Kuiper aanschouwt zal de stijl in een verder leven steevast blijven herkennen. Je zou hem kunnen indelen bij de naïeven of zijn stijl met enige fantasie post-CoBrA kunnen noemen. Eigenlijk valt Hannes Kuiper als kunstenaar niet in één vakje te plaatsen. Heldere kleuren, vrolijke taferelen vol zon en wolken, lieflijke dieren en zachtmoedige mensfiguren bevolken zijn vooral in olieverf uitgevoerde schilderijen. Daarnaast zijn er de ruimtelijke objecten, zoals de vogels bij het Wilsonsplein en het typische Hannes-object bij treinstation Haarlem-Spaarnwoude. Zijn manier van schilderen is tijdloos en niet per definitie gebonden aan de Spaarnestad. Het is vooral de vrije expressie die Hannes in alles wat hij deed tot op het laatst wist vol te houden, in zijn kunst, zijn gedichten en zijn muziek.…
[Lees verder op www.kunstlijnhaarlem.nl]
Door Paul Lips/Kunstlijn](https://kunstlijn.org/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)

