Onbevangenheid van Eline Sneeuwloper Vergunst en subtiele verleiding van Titus Brein
Is dromen niet het mooiste wat er is? Fantaseren. Gewoon even wegdwalen met je gedachtes. Ontsnappen uit de werkelijkheid. Het palet van de hedendaagse kunstenaar is de werkelijkheid: de dingen die wij zien, voelen, proeven en ervaren. Maar wat als kunstenaars dat loslaten en juist gaan spelen met onze verbeelding? Het randje opzoeken tussen de werkelijkheid en een droom. Bladerend tussen de deelnemers van de Kunstlijn Haarlem 2017 viel mijn oog op de fotografie van Eline Sneeuwloper Vergunst en Titus Brein.
Bellenblaas, hoe oud we ook zijn het blijft onze verbeelding prikkelen. Het zweeft, draait, verandert continu subtiel van kleur en is kwetsbaar. Er hoeft maar iets te gebeuren en de bel spat uit één en verdwijnt. Eline Sneewloper Vergunst zoekt dit soort beelden op die ons meenemen naar prille liefde, lente en blijheid.

Gewichtloos
De speelsheid van kinderen. Wat is er meer bevrijdend dan de onbevangen lach van een kind. Zonder iets tien keer te overdenken of te analyseren reageren kinderen puur. Ze springen gelijk op schommels, grijpen naar ballonnen en springen jubelend rond om de geblazen bellen te vangen. Eline neemt ons terug naar deze drang. Het gevoel van vrijheid, gewichtloos zijn en even alles achter ons laten.
Sensueel
De schoonheid van bloemen verveelt nooit. Het kleurenspel, de geur, de vormen, het is bijna sensueel. Fotograaf Titus Brein creëert droomachtige scènes die het gevoel van vrijheid oproepen maar duikt nog meer in de hoek van esthetiek en hartstocht. Waar Eline de kinderlijke speelsheid opzoekt, gaat Titus opzoek naar de subtiele kwetsbare verleiding.

Explosie
Dwarrelende bloemen, spannend lichtspel en indringende portretten. Duisterder, meer ritme, als een kind dat is opgegroeid maar meer met zich meedraagt en toch ergens de speelsheid behoudt. Brein’s foto’s neigen soms naar abstractie. Een spel van materialen. Een kwetsbare explosie van kleur, vorm en emotie die nog lang op je netvlies blijft hangen.
Ontsnap tijdelijk uit de werkelijkheid tijdens het Kunstlijn Haarlem weekend en laat je meevoeren door de kunstenaars. Alvast nieuwsgierig? Bekijk de portfolio’s van onze deelnemers.





![“Heehee hoojooojooo hee hee wooooooh heeej heej hee hee!!… Het gebeurt weer in m’n kop vandaag!”
Zo ongeveer begint de openingstrack van het album ‘Mompelingen’ van Elektrik Hannes, dat in 1995 werd uitgebracht ter ere van zijn vijftigste verjaardag. De kreten gaan over in een langzame blues – met improvisaties op de elektrische gitaar zoals enkel Hannes Kuiper dat kon. Hannes Kuiper – begenadigd Haarlems beeldend kunstenaar en muzikant – overleed zaterdag op 79-jarige leeftijd.
Wie een schilderij van Hannes Kuiper aanschouwt zal de stijl in een verder leven steevast blijven herkennen. Je zou hem kunnen indelen bij de naïeven of zijn stijl met enige fantasie post-CoBrA kunnen noemen. Eigenlijk valt Hannes Kuiper als kunstenaar niet in één vakje te plaatsen. Heldere kleuren, vrolijke taferelen vol zon en wolken, lieflijke dieren en zachtmoedige mensfiguren bevolken zijn vooral in olieverf uitgevoerde schilderijen. Daarnaast zijn er de ruimtelijke objecten, zoals de vogels bij het Wilsonsplein en het typische Hannes-object bij treinstation Haarlem-Spaarnwoude. Zijn manier van schilderen is tijdloos en niet per definitie gebonden aan de Spaarnestad. Het is vooral de vrije expressie die Hannes in alles wat hij deed tot op het laatst wist vol te houden, in zijn kunst, zijn gedichten en zijn muziek.…
[Lees verder op www.kunstlijnhaarlem.nl]
Door Paul Lips/Kunstlijn](https://kunstlijn.org/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)



