In de openbare ruimte moet je je tot elkaar verhouden. De Vishal is van oudsher een openbare plek van uitwisseling. We hebben nu een deur en een dak maar de ruimte is nog steeds vrij toegankelijk (tijdens openingstijden) en het plaveisel loopt bijna ongemerkt door naar binnen, net als de bezoekers. In deze semiopenbare ruimte vinden tal van ontmoetingen plaats – tussen de beschouwer en het kunstwerk en de kunstenaar achter dat werk of met andere aanwezigen in de ruimte of ver daarbuiten. Je kunt jezelf lezen in de (aan)blik van de ander. Zo kun je in die tussenruimte, in dat wat er gebeurt tussen beide(n), jezelf herkennen, belangstelling, nieuwsgierigheid en empathie ervaren of iets anders – dat je blik mogelijk doet kantelen.

De personages van Koen Vermeule lijken zich zowel binnen als buiten te bevinden. Verschillende volumes en transparante vlakken doordringen elkaar waardoor er een ruimtelijke ervaring ontstaat die de binnen- en de buitenruimte in elkaar doet overvloeien en je blik laat dwalen.

Het ‘papieren monument voor de papierlozen’ van Domenique Himmelsbach houdt zich niet aan de grenzen van de expositieruimte en loopt, bijna ongemerkt, door naar buiten. De portretten zijn tussen de zuilen geplaatst op stokken, als een tijdelijk tot stilstand gekomen protestmars.

Emo Verkerk toont onder meer een portret van een Hopi Chief. Inheemse bewoners waren ooit ‘de ander’ bij uitstek. Vanwege hun orale traditie konden ze door veel antropologen naar eigen inzicht worden ingevuld met theorieën. Deze Don Talayesva bewoog zich echter tussen twee werelden en heeft over zijn eigen positie geschreven zodat het vertekende beeld kantelde, van 2 D naar 3 D, van een flat character naar een round character.

Lucas Hoeben portretteert niet alleen kunstenaars, zoals in deze installatie in de Vishal, maar ook sculpturen, musea, drukwerk over kunst en trivialiteiten – allemaal categorieën die zich in de context van de kunst bevinden. Het begint altijd op het platte vlak, met een tekening op papier, een met grafietpotlood bekrast oppervlak van een contour en het kan ook leiden tot driedimensionale stukken, middels gieten, boetseren of bouwen of tot een bewogen animatie.

Aline Thomassen staat bekend om haar portretten van, veelal Marokkaanse, vrouwen. Waterverf op papier en vaak meer dan levensgroot. Ze lijkt deze vrouwen van binnen naar buiten te lezen, heel intuïtief. In de schilderijen spelen ook organen een rol, het hart, de lever, maar ook artisjokken en granaatappels, die openbreken. Lichamelijkheid en geboortelijkheid – het zijn thema’s die rauw en puur door het werk stromen en indringende portretten opleveren.

In de dynamische portretten van Blanka De Bruyne lijken elementaire deeltjes en pure kleur te werken als een extra dimensie die je naar de belevingswereld van de geportretteerde voert, naar de wereld achter de zichtbare werkelijkheid.

In de installatie van Didi Overman, in de zijruimte van de Vishal, word je van alle kanten in het vizier gehouden. Of vind je jezelf in de blik van een ander, in een ogenblik van verstandhouding.

Opening en artist talks
Vrijdag 26 juli, om 17.00 uur in aanwezigheid van enkele kunstenaars.

Zondag 25 augustus, als de zomervakantie ten einde loopt, vinden er om 15.00 uur artist talks plaats met een aantal deelnemers.