
(In)valuable, (in)visible
Solo tentoonstelling Eva Kreuger
Eva Kreuger (zij/die) (1995, Haarlem, Nederland) woont in Haarlem en heeft een atelierruimte bij Nieuwe Vide. Die studeerde Fotografie aan AKV | St. Joost Breda waar die in 2017 afstudeerde. Ze werd in 2019 geselecteerd door Unseen Foundation voor Futures Photography platform en nam deel aan het BredaPhoto International Talent Program. In 2022 ontving die de Kunstenaar Start beurs van het Mondriaan Fonds.
Kreuger baseert haar onderzoek op de manipulatie en hercompositie van een alsmaar groeiend archief van gevonden fotografisch materiaal. In een herhalend proces van verzamelen, categoriseren en bewerken zoekt die naar circulariteit en vernieuwing in de archief praktijk. Belangrijk onderdeel van het bewerken van de afbeeldingen is het gebruik van printers en scanners waarmee Kreuger inzoomt op de materialiteit van het medium.
Uiteindelijk krijgen de beelden opnieuw vorm in haar studio waar ze worden geïnstalleerd in fysieke en driedimensionale vorm. Worstelend met het platte oppervlak van het fotografische medium, verschuift ze de beelden heen en weer tussen twee- en driedimensionale objecten terwijl ze aan sculpturen en installaties werkt.
(In)valuable, (in)visible: the circular archive and value production in artistic spaces
“Hoi Eva, Je nummer stond op het kaartje op je atelierdeur.” “Ik zie je eigenlijk bijna nooit meer en mijn ruimte begint inmiddels te klein te worden.” “Dus ik dacht hmmm misschien kan ik wel uitbreiden naar de ruimte van Eva?” “Gebruik jij de ruimte nog?” “Of als je de ruimte heel weinig gebruikt?” “Ik werk hier veel.” Groetjes M.
De vraag van mijn atelier buur met een eenpersoonszaak. Nu vraag ik me af wat weinig is? Wanneer is werk waardevol genoeg om ruimte in te nemen? Hoe veel tijd is dan genoeg? Is de kunst die ik maak minder belangrijk of waardevol? De vragen die ik mij stel als kunstenaar zijn inherent politiek geladen.
–
De oude printer in mijn atelier vult de ruimte met nieuwe beelden, hele stapels prints die niet zozeer een fysieke waarde hebben. Ondertussen is iedere kleine fout in het systeem een manier om elke nieuwe kopie uniek te maken.
De maker, de studio en het archief beïnvloeden elkaar. De ruimte wordt gevuld door het archief, de studio geeft vorm aan de verzamelingen. Het licht door het raam, het uitzicht, ze herinneren binnen aan de tijd die buiten voorbij gaat.
In het circulaire archief worden de foto’s opnieuw en opnieuw bewerkt, van platte afbeeldingen naar driedimensionale werken en weer terug, bewegend door de ruimte. Oude herinneringen transformeren in inkt en papier en vermengen met mijn vragen.
–
Dit roept vragen op zoals, wat voor invloed heeft kapitalisme en gender op een kunstpraktijk? Wat heeft archiveren, ruimte, en circulariteit met elkaar te maken? Wat is waardevol? Voor wie? Wat is niet politiek?
Het zakelijke telefoongesprek van de buurvrouw leidt af, het dringt door de muur en vult de ruimte met geluid. Het roept de vraag op: wat nemen we mee en waar willen we vanaf?
Bij Nieuwe Vide
Gedurende de expositie bij Nieuwe Vide zal het werk van Kreuger steeds nieuwe vormen aannemen en zichtbaarheid geven aan een productieproces dat meer en meer ruimte inneemt. Via een circulaire opstelling van printers en scanners beweegt een archief zich door de ruimte.
Vragenlijst
Voor het ontwikkelen van een nieuw werk over waardes en (on)zichtbaar werk in de kunstpraktijk, heeft Eva heeft een vragenlijst gemaakt, voor andere makers, om in te vullen. Help Eva diens onderzoek en vul de vragenlijst hier in.
Opening 20 januari om 16 uur
Dit project wordt ondersteund door het Mondriaan Fonds.


![“Heehee hoojooojooo hee hee wooooooh heeej heej hee hee!!… Het gebeurt weer in m’n kop vandaag!”
Zo ongeveer begint de openingstrack van het album ‘Mompelingen’ van Elektrik Hannes, dat in 1995 werd uitgebracht ter ere van zijn vijftigste verjaardag. De kreten gaan over in een langzame blues – met improvisaties op de elektrische gitaar zoals enkel Hannes Kuiper dat kon. Hannes Kuiper – begenadigd Haarlems beeldend kunstenaar en muzikant – overleed zaterdag op 79-jarige leeftijd.
Wie een schilderij van Hannes Kuiper aanschouwt zal de stijl in een verder leven steevast blijven herkennen. Je zou hem kunnen indelen bij de naïeven of zijn stijl met enige fantasie post-CoBrA kunnen noemen. Eigenlijk valt Hannes Kuiper als kunstenaar niet in één vakje te plaatsen. Heldere kleuren, vrolijke taferelen vol zon en wolken, lieflijke dieren en zachtmoedige mensfiguren bevolken zijn vooral in olieverf uitgevoerde schilderijen. Daarnaast zijn er de ruimtelijke objecten, zoals de vogels bij het Wilsonsplein en het typische Hannes-object bij treinstation Haarlem-Spaarnwoude. Zijn manier van schilderen is tijdloos en niet per definitie gebonden aan de Spaarnestad. Het is vooral de vrije expressie die Hannes in alles wat hij deed tot op het laatst wist vol te houden, in zijn kunst, zijn gedichten en zijn muziek.…
[Lees verder op www.kunstlijnhaarlem.nl]
Door Paul Lips/Kunstlijn](https://kunstlijn.org/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)



