Vloeibare grens tussen binnen en buiten

In deze expositie sijpelt, stroomt, kruipt en breekt de buitenwereld naar binnen. We kunnen ons er niet voor afsluiten. Maurice Bogaert toont een installatie, er zijn tekeningen en geënsceneerde foto’s te zien van Sylvie Zijlmans, frames van Tonneke Sengers en een ruimtelijke tekening van Irene van de Mheen.

De expositie Through the Bathroom Window vormt een tweeluik met Octopus’s Garden, die begin volgend jaar zal plaatsvinden. Samen sluiten ze aan bij de ruimtelijke hoedanigheid van de Vishal, waar de grens tussen binnen en buiten fluïde is.

Maurice Bogaert toont een (vertekende) maquette en een XL model van het huis waar hij woont. Beide modellen zijn voorstudies voor zijn boek, dat in tweevoud op een lessenaar ligt. Aan de lessenaar nemen Walter Benjamin en Albert Speer plaats. Tijdgenoten die zich een compleet andere stad voorstelden, één in het verleden, de ander in de toekomst, de een in Parijs, de ander in Berlijn. Bogaert ontketent een dialoog die nooit heeft plaatsgevonden maar alsnog gestalte krijgt in zijn boek dat, samen met de maquettes van verschillende schaal, een filmische ervaring in gang zet.

De tekeningen en geënsceneerde foto’s die Sylvie Zijlmans al jaren geleden maakte (van 2003 – 2015), lijken met terugwerkende kracht een vooruitwijzing naar de ongemakkelijke werkelijkheid waarin we ons thans bevinden. Ze gaan stuk voor stuk over de dreiging van besmetting en de buitenwereld die ongenadig naar binnen stroomt.

Werken tussen vlak en ruimte

De frames van Tonneke Sengers zijn op het eerste gezicht identiek maar verschillen van elkaar op subtiele wijze. Ze veroorzaken een schaduwspel als je ze aan je oog voorbij laat trekken, net als bij een zoötroop. ‘20 FPS’ staat voor 20 frames per second, dat is de snelheid die beweging impliceert. Een beweging die door de ‘verspringende’ schaduwen tot stand komt.

Irene van de Mheen maakt een ruimtelijke tekening in de Vishal, geïnspireerd op een verhaal van de Argentijnse schrijver Julio Cortázar. ‘Casa tomada’ gaat over een broer en een zus die zich steeds verder terugtrekken in hun huis dat langzamerhand wordt overgenomen door het onbekende  – met alle vertekeningen van dien. In haar werk onderzoekt Van de Mheen de reikwijdte van het tekenen, de verhoudingen tussen 2D en 3D en de dunne lijn tussen illusie en realiteit.

In dezelfde periode is in de Kleine Zaal het werk ‘For all we know 3’ te zien van Peet Verrijn Stuart.