In de Gravenzaal  van het Harlemse stadhuis exposeren Marcella Kuiper en Albert Aarts. Arthur Kempenaar resideert in de kamer van de wethouder.

“Xaos”, een ruimte specifieke installatie geïnspireerd door de Griekse mythologie, waarin Chaos de oorsprong van alle schepping is. Wat lijkt op wanorde (verwarring), is eigenlijk een bundel van mogelijkheden—een bron van creativiteit en vernieuwing.

In deze ruimte ervaar je een wirwar van draden, symbolen van herinneringen en ideeën in beweging. Ze vormen een dynamisch netwerk waarop je mee kunt varen op de golven van het licht.

Arthur Kempenaar
Zee, lucht, horizon. Dit vlakke land, deze ruimte heeft een grote invloed op mijn werk. Niet in de letterlijke zin dat ik landschappen aan het schilderen was, maar wel in de benadering van ‘ruimte op het platte vlak versus drie D werk’. In een lezing (De Getransformeerde Ruimte) heb ik dit gegeven verder uitgewerkt en benoemd.

‘Als een beeldhouwwerk fysieke ruimte in bezit neemt is een schilderij een uitbreiding van die ruimte, een soort extra ruimte. Toen ik deze lezing aan het schrijven was, zat ik een keer op de dijk aan de noord kant van het eiland over die eindeloze zee, lucht en horizon uit te kijken en realiseerde me dat de restvorm van een beeld zijn begrenzing heeft aan de grenzen van het universum. Achter mij, op de dijk waren schapen aan het grazen en in de lucht krijsende meeuwen. Dit geluid gaf de ruimte een kader, een begrenzing. Deze begrenzing, dit kader is bij een schilders doek/tekening een gegeven. Vanuit dit gegeven is een schilderij een in zichzelf besloten universum.

Melancholie is een onderliggende laag in mijn werk. De mythe vaak een bron. Recent figureren politici in mijn werk als de personificatie van ‘de haat, de leegte, de minachting’.