Kinetisch kunstwerk ‘Inverta’ van Jennifer Townley geïnstalleerd in hal van Provinciehuis aan de Dreef
Het kunstwerk oogt als een gigantische lamp, maar is dat niet. Het gevaarte is dinsdagochtend 11 oktober opgehangen aan het plafond in de entreehal van het Provinciehuis aan de Dreef in Haarlem. De maker van het kinetisch kunstwerk is Jennifer Townley, die alweer een aantal jaren in Spanje woont. ‘Inverta’ is vervoerd in een enorme zeskantige kist met het opschrift ‘very fragile’. Het werk maakt deel uit van de Dreef-expositie ‘The Change Of Impasse‘ die vanaf vrijdag 14 oktober tot en met 30 december te zien in in Paviljoen Welgelegen.
Curator van de tentoonstelling is Sabrina Dekker, die Townley in 2013 liet exposeren tijdens een Kunstlijntentoonstelling in De Lichtfabriek in de Waarderpolder. “Dit is kunst die raakt, die fascineert. Het werk van Jennifer – maar ook van de andere deelnemers – raakt ons ieder op een eigen manier. Of je nu verdrietig bent of blij, je kunt er niet omheen.”
De andere deelnemers zijn Ellen Kooi, duo CellaVie (Marcella Kuiper & Albert Aarts), Dickens van der Werff en Manon Babtist. De Kunstlijn 2022 valt precies in de periode waarin ‘The Change Of Impasse’ te zien is. Officiële opening van ‘The Change Of Impasse’: zaterdag 5 november om 11.00 uur.
Vooralsnog moet eerst die klassieke kroonluchter worden onttakeld die er ’s ochtends om half tien nog hangt. De twee mannen van HPV www.kroonluchter.nl demonteren de lamp met uiterste zorgvuldigheid. Vervolgens rijst de vraag hoe het werk van Jennifer Townley het beste kan worden aangelicht. Er bevinden zich immers slechts één of twee stroompunten in de gehele hal. Alsof Lodewijk Napoleon het gebouw in een dergelijke staat heeft verlaten en er vervolgens nooit meer iets aan veranderd is, bij wijze van spreken. Van bovenaf belichten of van onderaf, dat is de kwestie. En hoe moet er worden ‘geschakeld’, moet het kunstwerk constant belicht worden of mag de verlichting ’s nachts uit? Jennifer Townley kiest voor het laatste.
Er wordt nog even aan gedacht om ‘de lift’ te halen teneinde het werk te vergemakkelijken, maar daar wordt uiteindelijk vanaf gezien. Prachtig om te zien hoe deze heren denken in oplossingen. Een tweede ladder wordt gehaald, en ook een derde. Heel voorzichtig tillen de aanwezigen – waaronder ook conservator van Paviljoen Welgelegen Simone Memel – het kunstwerk uit de kist. Met een katrol wordt het omhoog gehesen tot het op de juiste hoogte hangt.
De spotjes die zich boven aan de klassieke lamp bevonden blijken uiteindelijk het meest geschikt om ‘Inverta’ aan te lichten. Andere lampen zouden te veel in het gezicht van de kijker schijnen, legt Jennifer Townley uit. Het uit roestvrij staal, aluminium, plexiglas en mechanische delen bestaande bewegende kunstwerk zal zich voor de kijker manifesteren als op het ene moment een ontluikende bloem, een onderwatercreatuur alsook een exploderende atoombom, zo omschrijft Townley het op haar website.
Meer informatie: The change of impasse – Kunstlijn Haarlem
Inverta | Jennifer Townley
Tekst & foto’s: Paul Lips

Paul Lips






![“Heehee hoojooojooo hee hee wooooooh heeej heej hee hee!!… Het gebeurt weer in m’n kop vandaag!”
Zo ongeveer begint de openingstrack van het album ‘Mompelingen’ van Elektrik Hannes, dat in 1995 werd uitgebracht ter ere van zijn vijftigste verjaardag. De kreten gaan over in een langzame blues – met improvisaties op de elektrische gitaar zoals enkel Hannes Kuiper dat kon. Hannes Kuiper – begenadigd Haarlems beeldend kunstenaar en muzikant – overleed zaterdag op 79-jarige leeftijd.
Wie een schilderij van Hannes Kuiper aanschouwt zal de stijl in een verder leven steevast blijven herkennen. Je zou hem kunnen indelen bij de naïeven of zijn stijl met enige fantasie post-CoBrA kunnen noemen. Eigenlijk valt Hannes Kuiper als kunstenaar niet in één vakje te plaatsen. Heldere kleuren, vrolijke taferelen vol zon en wolken, lieflijke dieren en zachtmoedige mensfiguren bevolken zijn vooral in olieverf uitgevoerde schilderijen. Daarnaast zijn er de ruimtelijke objecten, zoals de vogels bij het Wilsonsplein en het typische Hannes-object bij treinstation Haarlem-Spaarnwoude. Zijn manier van schilderen is tijdloos en niet per definitie gebonden aan de Spaarnestad. Het is vooral de vrije expressie die Hannes in alles wat hij deed tot op het laatst wist vol te houden, in zijn kunst, zijn gedichten en zijn muziek.…
[Lees verder op www.kunstlijnhaarlem.nl]
Door Paul Lips/Kunstlijn](https://kunstlijn.org/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)



