Kunstlijn in het Stadhuis
Een bezoek aan het Stadhuis van Haarlem is altijd een aanrader tijdens de Kunstlijn. In de Kloostergangen staat de expositie ZONDER MUREN ingericht. En via het bordes zijn zowel de Gravenzaal als de werkkamer van wethouder Joyce Langenacker te bezichtigen.
Onderbuikgevoelens in de Gravenzaal
Chrystl Rijkeboer exposeert Onderbuikgevoelens in de Gravenzaal. Wie zijn ‘wij’? En zijn ‘zij’ echt zo anders dan ‘wij’? Rijkeboer gaat op onderzoek! Wie zijn ‘wij’ en ‘zij’ morgen? Hoe kijken we naar onszelf en naar de ander, hoe houden we onze frustraties in toom en waar vinden wij onze troost? Wat brengt het volgende decennium? Rijkeboer beziet de wereld om haar heen en probeert te doorgronden hoe wij daar als individu in staan. Het thema ‘Identiteit’ loopt als een rode draad door al haar werken heen.
Speciaal voor de Gravenzaal maakt zij een serie werken over het steeds sterker opkomend populisme dat gebaseerd is op onderbuikgevoelens en een voedingsbodem vormt voor angst en boosheid, maar er is ook altijd hoop.

‘OVERMORGEN’ in de werkkamer
In de kamer van wethouder Joyce Langenacker werk van Monaa van Vlijmen. Er zijn zowel schilderijen als aardewerk borden te bezichtigen. Van Vlijmen is geboeid door patronen, structuren, onregelmatige regelmaat, de wetmatigheden en logica der natuur. De natuur heeft geen mening. De mens onderzoekt hoe het zit door wetenschap en kunst . Steeds komen deze exercities terug, opnieuw, net als de zee overigens, nooit tevreden met een net gemaakte golf: nog niet helemaal perfect, kom ik maak er nog een!
Beweging, verandering, ritme, ruimte, licht en donker. een voortdurende ontdekkingsreis. De overeenkomst tussen natuur en mens is de drijvende kracht van het voortgaan, het OVERMORGEN.



![“Heehee hoojooojooo hee hee wooooooh heeej heej hee hee!!… Het gebeurt weer in m’n kop vandaag!”
Zo ongeveer begint de openingstrack van het album ‘Mompelingen’ van Elektrik Hannes, dat in 1995 werd uitgebracht ter ere van zijn vijftigste verjaardag. De kreten gaan over in een langzame blues – met improvisaties op de elektrische gitaar zoals enkel Hannes Kuiper dat kon. Hannes Kuiper – begenadigd Haarlems beeldend kunstenaar en muzikant – overleed zaterdag op 79-jarige leeftijd.
Wie een schilderij van Hannes Kuiper aanschouwt zal de stijl in een verder leven steevast blijven herkennen. Je zou hem kunnen indelen bij de naïeven of zijn stijl met enige fantasie post-CoBrA kunnen noemen. Eigenlijk valt Hannes Kuiper als kunstenaar niet in één vakje te plaatsen. Heldere kleuren, vrolijke taferelen vol zon en wolken, lieflijke dieren en zachtmoedige mensfiguren bevolken zijn vooral in olieverf uitgevoerde schilderijen. Daarnaast zijn er de ruimtelijke objecten, zoals de vogels bij het Wilsonsplein en het typische Hannes-object bij treinstation Haarlem-Spaarnwoude. Zijn manier van schilderen is tijdloos en niet per definitie gebonden aan de Spaarnestad. Het is vooral de vrije expressie die Hannes in alles wat hij deed tot op het laatst wist vol te houden, in zijn kunst, zijn gedichten en zijn muziek.…
[Lees verder op www.kunstlijnhaarlem.nl]
Door Paul Lips/Kunstlijn](https://kunstlijn.org/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)


