Kunstlijn op atelierbezoek bij Larissa Neslo
“Je huid en je krulletjes kan je niet uittrekken”
“Toen ik heel jong was, was kleding al heel erg belangrijk voor mij. Daarom ben ik ook modevormgeving aan de kunstacademie gaan studeren. Terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo’n modetype was. Hoe je jezelf ergens staande kan houden, op een plek die niet je thuis is, waar je niet geboren bent, met een hele andere cultuur. Je huid en je krulletjes kan je niet uittrekken. Maar je kleren kunnen er wel overheen, dat bedekken.”
Geboren op Curaçao, opgegroeid in Drenthe, met gescheiden ouders, een Surinaamse vader en Friese moeder, was het thuis gevoel voor Larissa iets vloeiends.
“Vanaf 2023 heb ik mij verdiept in het slavernijverleden, daaruit zijn voor mij nieuwe inspiratiebronnen uit voortgekomen, zoals het ontheemde gevoel als halfbloed (tegenwoordig: dubbelbloed). De aankomende jaren wil ik mij gaan verdiepen in identiteit en globalisering van kleding. Onderzoeken hoe textiel en kleding wordt ingezet of ingezet kan worden om jezelf ergens te kunnen verankeren, thuis te kunnen voelen.
Zijn er overeenkomsten met het slavernijverleden en het heden? Zijn mensen met hun behoeften slaven van de wereldeconomie geworden? Hoe wordt een identiteit gevormd vind ik interessant. In deze verwarrende tijden met oorlogen en klimaatveranderingen zullen veel mensen genoodzaakt zijn om hun land en cultuur te verlaten. Wat neem je mee?”
Larissa’s beschrijft zelf haar werk als “innocent en figuratief”. Ze speelt met verschillende dimensies, 3D wordt 2D, wordt animatie, en materialen. Levensgrote tekeningen van haarzelf, beschilderde, alledaagse voorwerpen en video animaties vertellen een compleet verhaal. Meestal met twee kanten.
Naast haar werk als kunstenaar, heeft Larissa ruim 5 jaar als vrijwilliger voor de Kunstlijn gewerkt.
“Ik heb meer dan 80 ateliers bezocht sinds 2019, zo vaak de vraag ‘wat betekent kunst voor jou?’ mogen stellen, dat wellicht is dat het wel wat kunst voor mij betekent: een waarom-vraag te stellen om zo nieuwe dingen te ontdekken.”
Het werk van o.a. Larissa is vanaf 17 mei te zien in De Vishal in de door haar gecureerde tentoonstelling “Een veld van eilanden”








![“Heehee hoojooojooo hee hee wooooooh heeej heej hee hee!!… Het gebeurt weer in m’n kop vandaag!”
Zo ongeveer begint de openingstrack van het album ‘Mompelingen’ van Elektrik Hannes, dat in 1995 werd uitgebracht ter ere van zijn vijftigste verjaardag. De kreten gaan over in een langzame blues – met improvisaties op de elektrische gitaar zoals enkel Hannes Kuiper dat kon. Hannes Kuiper – begenadigd Haarlems beeldend kunstenaar en muzikant – overleed zaterdag op 79-jarige leeftijd.
Wie een schilderij van Hannes Kuiper aanschouwt zal de stijl in een verder leven steevast blijven herkennen. Je zou hem kunnen indelen bij de naïeven of zijn stijl met enige fantasie post-CoBrA kunnen noemen. Eigenlijk valt Hannes Kuiper als kunstenaar niet in één vakje te plaatsen. Heldere kleuren, vrolijke taferelen vol zon en wolken, lieflijke dieren en zachtmoedige mensfiguren bevolken zijn vooral in olieverf uitgevoerde schilderijen. Daarnaast zijn er de ruimtelijke objecten, zoals de vogels bij het Wilsonsplein en het typische Hannes-object bij treinstation Haarlem-Spaarnwoude. Zijn manier van schilderen is tijdloos en niet per definitie gebonden aan de Spaarnestad. Het is vooral de vrije expressie die Hannes in alles wat hij deed tot op het laatst wist vol te houden, in zijn kunst, zijn gedichten en zijn muziek.…
[Lees verder op www.kunstlijnhaarlem.nl]
Door Paul Lips/Kunstlijn](https://kunstlijn.org/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)



