De Kunstlijn op bezoek in het atelier van Florence Marceau-Lafleur

Door twee schuifdeuren stappen we het atelier  van Florence Marceau-Lafleur binnen aan de Leidsestraat in Haarlem. Het voelt aan als een warme huiskamer. Het is de plek waar Florence Feen spiegel creëert voor de wereld…

Tegen de wand staat een reusachtige boekenkast, tot de nok gevuld, alle boeken netjes geordend op een rij. Op een podium ligt haar laptop, een map vol schetsen en stapeltjes verzamelingen. In de hoek een tafel met vers fruit en twee glazen. Aan de wanden hangen kleine, subtiele werken waar ze momenteel aan bezig is. Het atelier is een zelfportret van de kunstenaar. Florence Marceau-Lafleur is ordelijk, bescheiden en een onderzoeker. Kunst is voor haar de manier om de wereld te ontdekken. Dit is haar lab. Haar veilige haven. Florence, geboren in 1988, is een nieuw jong talent in Haarlem. Ze groeide op in Parijs en studeerde daar onder andere museologie. Samen met haar man Bas Lafleur kwam ze vijf jaar geleden naar Nederland. Na haar studie Fine Arts aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunst in Den Haag ging ze vorig jaar samen met hem wonen en werken in de Leidsestraat.

MENSELIJK LICHAAM

De Française komt uit een gezin van wetenschappers. Haar liefde voor literatuur komt bij haar vader vandaan. Hij was docent Frans. Haar moeder wiskundige. De onderzoeker in haar en de belangstelling voor formules is hier aan te verbinden. “Als kind raakte ik gefascineerd door de schetsen van mijn moeder. Hier ontstond mijn drang om de wereld te snappen en begon ik met verzamelen.” Het verzamelen van objecten uit de natuur, onderzoeken, beeldmateriaal en literatuur. “Door de verzamelingen te ordenen en verder te onderzoeken krijg ik grip. Grip op het leven. De ene verzameling is een start van een kunstproject, het andere blijft een proces.” Het werk van Florence staat in het teken van het onderzoek naar dualiteit. Vorm en geen vorm. Positief en negatief. Tijdelijkheid en eeuwigheid. Ieder werk is een gelaagd proces waarin het menselijk lichaam en ruimte vaak centraal staan. Wat is menselijk en wat niet? Voor dit proces gebruikt ze haar verzamelingen, observaties en haar eigen lichaam.

CONSTANT IN BEWEGING

Florence speelt in haar werk met zicht en (bijna) onzichtbare lagen. Dit is te zien in haar verfijnde tekeningen waarin ze eindeloos lijnen en vlakken tekent en weer weggumt. Zo ontstaan verschillende transparante lagen over elkaar heen. De vormen die verschijnen zijn organisch, soms menselijk en lijken constant in beweging. Hoe langer je het werk bestudeert, hoe meer zich openbaart. Tegen de boekenkast staan drie zwarte platen waarop met kalk delen van de gekruisigde Jezus zijn getekend. Wanneer Florence de werken horizontaal naast elkaar legt begint het werk te leven. De lichamen lopen in elkaar over, waardoor de lichaamsvormen verdwijnen en een magisch berglandschap ontstaat. Zo speelt ze met de perceptie van de kijker. Iets wat logisch lijkt verandert.

BEWONDERING VOOR DE GESCHRIFTEN

In haar ruimtelijk werk staan (haar eigen) lichamelijke volumes centraal. Dit proces wordt gedragen door wetenschappelijke formules. Zo is ook haar ballonnenserie ontstaan. Een ballon wordt gevuld met de inhoud van de longen, maar loopt ook weer leeg. Met behulp van een speculum en diverse lagen epoxy heeft ze een manier gevonden om de ballonnen te fixeren. De ballonnen bewerkt ze met diverse materialen zoals latex en geschreven teksten, zodat de binnen- en buitenkant verdwijnt en de ballon geen ballon meer is, maar een soort boek dat gelezen kan worden. Verrassend zijn de christelijke thema’s die Florence gebruikt in haar werk. Vanuit haar interesse in literatuur kwam ze in aanraking met handgeschreven middeleeuwse geschriften. Haar bewondering voor de geschriften vind je niet alleen terug in de thematiek, maar ook in haar handschrift. De sierlijke letters zijn verwerkt in haar geschreven onderzoeksresultaten, tekeningen en ruimtelijk werk. Ze gebruikt het geschreven woord als verlengstuk van haar drang om te verklaren. Al hoeft die verklaring niet vanzelfsprekend te zijn.

GETUIGE VAN DE WERELD

Het gros van de ideeën ontstaat tijdens haar werk als model op diverse kunstacademies. “Als je lang een houding aanneemt, heb je alle tijd om de voorwerpen in je blikveld uitgebreid te bestuderen. Dat modellenwerk begon als een sociale ervaring, maar werd al snel een filosofisch proces. Wat is de visie van de maker? Hoe staat die in verhouding tot mijn eigen visie? En is er een verschil in denkbeelden tussen man en vrouw?” Als model staat Florence letterlijk stil in de tijd. Haar lichaam is niet helemaal van haar. Ze wordt getuige van de wereld. Haar lichaam en bewustzijn worden tijdelijk ontkoppeld. Dit is hét moment dat ingevingen ontstaan die zij later in haar atelier verder kan onderzoeken.

Tijdens de Kunstlijn Haarlem is het atelier van Florence Marceau-Lafleur aan de Leidsestraat 53 in Haarlem geopend.

Tekst: Marjolein Blaauwbroek / Fotografie: Debbie Saul Dit artikel is eerder gepubliceerd in de 64e editie van de Haarlemse Stadsglossy.