Over kunst, honden en je atelier niet opruimen

Interview met Leo Duppen – Kunstcentrum Haarlem

Leo Duppen is de drijvende kracht achter Kunstcentrum Haarlem, dat hij in de afgelopen jaren heeft weten om te vormen van een regionale kunstuitleen tot een multidisciplinair kunstcentrum. Alle kunstliefhebbers komen er aan hun trekken, of ze nu beginnend verzamelaar zijn of reeds gevorderd. Naast de kunstuitleen is er de galerie, met werken van nationaal en internationaal befaamde kunstenaars, en de kunst- en designwinkel met onder meer sieraden, tassen en andere designproducten.

Behalve deelnemer aan de Kunstlijn en adverteerder van het eerste uur in de krant is het Kunstcentrum ook op een andere manier nauw betrokken bij de Kunstlijn. Vanuit de professionaleringsslag die Leo bij het Kunstcentrum heeft bereikt, denkt hij mee met de Kunstlijn over advertentiebeleid, sponsoring en pr. En over de vraag hoe je van een atelierroute kunt uitgroeien tot een echte kunstroute waar veel mensen bij betrokken zijn. In het verlengde daarvan heeft hij al uitgesproken ideeën over zijn bijdrage aan Kunstlijn 2013. In februari al zat hij met Joke Breemouer om de tafel.

Wat vind je eigenlijk van de thema’s van de Kunstlijn?
“Een thema geven aan de Kunstlijn heeft z’n voor- en nadelen. Nadeel is dat je het kunstwerk ondergeschikt maakt aan het thema. En als het thema het publiek niet aanspreekt, ja, dan ben je klaar. Het voordeel is dat een kunstenaar door een thema op een andere manier naar zijn eigen werk gaat bekijken. En daardoor een ander benadering kiest. Daar kunnen heel verrassende dingen uit komen, in beeld, maar ook in techniek. Soms zegt een kunstenaar niets te kunnen met het thema, maar ontdekt hij er toch een techniek door waarmee hij weer verder komt.”

Dansen op de vulkaan (het thema van 2012, red.) vond Leo lastig, op dat moment had hij daar even niets mee. Het thema van 2013, Tussen illusie en werkelijkheid, biedt hem wat dat betreft meer uitgangspunten.
“Dit thema is een heel geëigend thema, elke kunst is natuurlijk illusie versus werkelijkheid. Hoewel ik het wel iets minder prikkelend vind dan Dansen op de vulkaan. De uitdaging is om er hoe dan ook toch wat van te maken. En weet je het niet, verzin een list!”

Kun je iets zeggen over het niveau van de Kunstlijn?
“De Kunstlijn laat een dwarsdoorsnede zien. Er zijn natuurlijk altijd kunstenaars die het te min vinden. Of zeggen: als die en die meedoet, doe ik niet mee. Kun je daarmee iets van het niveau van de Kunstlijn zeggen? Dat weet ik niet. Wat ík van het niveau vind, is eigenlijk niet interessant, het gaat om het publiek. Het publiek is heel goed in staat kwaliteit te onderscheiden. Ik hoop uiteindelijk gewoon dat de kunstenaars zoveel mogelijk werk vanuit hun atelier verkopen. En of het nu van een hoge kwaliteit is, is voor de koper op dat moment niet belangrijk. Die koopt het omdat hij het mooi vindt of het in zijn interieur vindt passen.

Tijd om zelf op pad te gaan tijdens de Kunstlijn? En waar naartoe dan?
“Ik ga niet veel op pad tijdens de Kunstlijn. Daarvoor heb ik het te druk in het Kunstcentrum zelf. Tja, eigenlijk heb ik al die ateliers vanuit mijn werk natuurlijk al een keer van binnen gezien. En favoriete Haarlemse kunstenaars noemen? Nee, dat doe ik niet. Dat zou een kwalificatie betekenen en ik kwalificeer geen mensen. Er wordt al genoeg gekwalificeerd.”

Je hoort wel eens zeggen dat er in de centrale exposities zoveel aandacht is voor oudere, gevestigde kunstenaars. Zijn er in Haarlem dan geen jonge kunstenaars te vinden?
“Leeftijd is niet het criterium, Matisse kreeg ook pas rond zijn veertigste erkenning. Kunstenaars die van de academie komen, zijn vaak nog jong, begin twintig, en die hebben minstens tien jaar nodig om hun vorm te vinden. Als ze dan een bepaald niveau bereikt hebben, zijn ze al dik in de dertig. Zijn het dan nog jonge kunstenaars?
“Wat je als Kunstlijn kunt doen om meer jonge kunstenaars aan te trekken? Als jonge kunstenaars mopperen, laat ze komen, maak ze medeplichtig. Laat ze met een stuk of vijf kunstenaars komen, van wie ze denken: die vinden wij interessant voor een tentoonstelling. Dan is het misschien niet de keuze van de Kunstlijn, maar wel een actuele keuze van bepaalde groep. En daarmee trek je hen uit de context van de atelierroute naar een ander niveau. De tentoonstellingen zijn er om een zeker cachet, een zeker elan aan de Kunstlijn te geven. Naar dat cachet moet je die jonge kunstenaars dan kunnen brengen. Als je dat goed doet, creëer je symbiose en een nieuwe dynamiek, waarbij je heel erg veel cadeau krijgt.”

Wat kunnen we in november in het Kunstcentrum verwachten tijdens de Kunstlijn?
“Ik ben al jaren een ontzettend grote fan van de hondjes en de affiches die Rogier Polman voor de Kunstlijn ontwerpt. Toen het publiek vorig jaar ook nog eens massaal zijn hond op Facebook zette voor de verkiezing tot Kunstlijn Facebook Hond 2012, wist ik het wel. Ik ben benieuwd of het me lukt met honden een mooie, verkoopbare tentoonstelling neer te zetten. Ik moet dus zorgen voor een breed scala aan dingen. Denk aan een pand met twee, drie verdiepingen, een en al hond. En wie weet, een heuse dogwalk!”

Tekst: Ellen van den Berg